Göbeği Açık Bluz

Bazen gerçekten yaşadım mı emin olamadığım anılar canlanıyor kafamda çocukluğumdan. Çoğunda yeni uyanmışım. Yeni uyanmışlığın o tazeliği üzerimde. Dün yaşanan herşey dünde kalmış ve yeni gün upuzun, sıcacık, yeniliklerle önümde uzanıyor. Istanbul’dan çok uzaktayım, sabahın erken saatleri… Odamdaki açık pencereden ilerideki ağaçlar görünüyor. Ağaçlardaki kuşların sesleri içeri doluyor ve hafif esen rüzgar penceredeki tülü havalandiriyor ara ara.
İçimde hiç telaş yok, uzun yapılması gerekenler listesi yok, yoğun duygular yok, sadece oradayım ve duruyorum, farkında olmadan meditatif bir an yaşıyorum.
Balkona çıksam ağaçlarla dolu dağlar görünüyor uzakta. Hemen önümüzdeki bahçede kaldığımız yerin sahibi çiçekleriyle ilgileniyor. Öylece dururken yazın giydiğimiz bu ince kıyafetleri çok sevdiğimi düşünüyorum. Kışın taktığımız atkıların, berelerin, giymekten ziyade sanki taşıyormusum hissi uyandıran ağır montların yerini, tiril tiril gecelikler, o zamanın çocuk modası tshirt-taytlar ve benim en sevdiğim ‘gobegi acik’ bluzlar alıyor.
Birazdan kahvaltı yapıp mayolarimizi giyecegiz. Kardeşimle kolluklarimizi alıp sahilin yolunu tutacağız. Deniz balkondan görünmüştü. Bugün de dünkü gibi sakin, dalgasız ve tertemiz, tam bizlik. Yaşayacağımız günün heyecanı üzerimizde. Yarın, sonraki gün ve bir sonraki gün yine aynı şeyleri hiç sıkılmadan yaşayabiliriz.

Yıllar geçiyor, home office çalışmaya başlamışım. Uyanır uyanmaz bilgisayarı açıyorum. Erken uyanıp biraz kendime vakit ayirmadigim için şikâyetçiyim. Kendime vakit ayırmayı atladığım günler kendimden uzaklasmisim gibi hissettiriyor ve ben bu hissi hiç sevmiyorum. Artık aynı günleri yaşamak mutlu etmiyor. Dünya inanılmaz bir hızla dönüyor ve bir şeyleri yakalayamadigim düşüncesi peşimi bırakmıyor. Bu his rahatsız etmeye başladıkça araştırmaya başlıyorum ve anlıyorum ki benim gibi çoğu insan bu hisleri paylaşıyor. ‘ToDoList’ler hiç bitmiyor, bir maddeyi cizsek, yenisi ekleniyor. Üstelik çizdiğimiz maddeler de tatmin edici olmuyor sanki.

Bunları hissetmek, yaşadığımız dönemin bir parçası bunu anlıyorum. Ve bununla baş etmenin bir felsefesi de var onu öğreniyorum; yavaş yaşamak. Kendimiz için hazırladığımız listelerde gerçekçi olmak, yapamadiklarimiza şevkatle yaklaşmak. Dahası bazen de liste yapmamak. Hızlı dönen dünyada, gördüğümüz her reklamda ‘tuketin’ mesajı alırken, aslında o kadar fazlasına ihtiyacımız olmadığını hatırlamak. Bu yeni haftada niyetim, zihnen hizlandigimda kendimi durdurmak. Yetişemediğimi hissettiğimde yetişmem gereken bir yer olmadığını kendime hatırlatmak ve Böyle hissedenlere biraz olsun, ‘ne hissettiğini biliyorum, yavaslayabiliriz’ diyebilmek.

Hepinize ve hepimize iyi haftalar!