Anı Kutusu

Hızla giden bir trenin içindeyim. Önümde kitabım, dergim, belki izlerim diye bilgisayarıma indirdiğim diziler, belgeseller… 4lü de oturuyoruz, trendeki bu 4lü koltukları çok seviyorum. Yolculuğa çıkmak başlı başına bir heyecan. O nedenle çok hazırlıklıyım, yanımda yemeğimden suyuma, üşürsem diye şalımdan, terlersem diye tshirtüme kadar her şey var. Ama canım sadece penceremden akıp giden yolu izlemek istiyor. Sonsuz vadilerin içinden geçiyoruz. Güneş yeni yeni yüzünü gösteriyor, yeşil huzur veriyor.

Yanımda tek başına bir ev görünüyor, öylece kondurulmuş gibi. Evden bir adam çıkıyor. Geçip giden trene bakmaksızın işine koyuluyor, arkasındaki bahçede hayvanları var. Tren ilerliyor..

Istiyorum ki hiç bitmesin. Evden çıkarken varacağımız yerin heyecanı sarmıştı içimi, şimdi de akıp giden görüntüler. Uzun süre orada kalmak, bilmediğim hayatlara misafir olmak, sadece izlemek istiyorum. Tren yolculukları bence yolculukların en güzeli.

En nihayetinde tren perona yaklaşırken yavaşlıyor. Sırt çantalarımızı yeniden doldurup ayrılıyoruz. Dışarı adım atar atmaz taze bahar havası ciğerlerimizi dolduruyor. Oturmaktan yorulmuş bacaklar biraz sersemliyor. Yeterince izledik, şimdi tekrar dahil olma zamanı.

***

Burası neresi bilmiyorum. Sanırım tek başına bir anı bile değil, bir kaç ayrı zamanın bileşimi bile olabilir. Beni mutlu ve huzurlu hissettiriyor. Böyle anlar biriktirmeyi seviyorum. Gezilerde de hep böyle anların peşinden koşuyorum, bazen yıldızlara bakarken kimle olduğumu, ne hissettiğimi, nerede olduğumu, yani o anı olabildiğince kazımaya çalışıyorum aklıma. Istiyorum ki sen de bu anları bul, unutmayacağın bir yerde sakla. İhtiyacın olduğunda, olduğu yerden al. Sadece bakmak bile mutlu ediyor 🙂

Yazmak hatırlamanın en kolay yolu,
Güzel anların çok olsun..